Οι ελληνο-ιταλικές σχέσεις κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου (1923-1940)

Abstract

Η παρούσα πτυχιακή εργασία, σκοπό έχει την κατανόηση των σχέσεων που δημιουργούνται ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ιταλία κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου (1923-1940). Οι σχέσεις των δυο χωρών πέρασαν από διάφορα στάδια και συνεχείς διακυμάνσεις, που ανάλογα την χρονική περίοδο χαρακτηρίζονταν από εγκαρδιότητα ή αντιστοίχως ψυχρότητα. Η συγκεκριμένη εργασία, επιχειρεί να διερευνήσει την ελληνική εξωτερική πολιτική προς την Ιταλία από την ίδρυση του φασιστικού καθεστώτος μέχρι το ξέσπασμα του ελληνο-ιταλικού πολέμου τον Οκτώβριο του 1940. Καλύπτοντας ένα χρονικό διάστημα σχεδόν δυο δεκαετιών, η εργασία επικεντρώνεται στα πιο σημαντικά γεγονότα που διαμόρφωσαν τον τρόπο που η Αθήνα αντιμετώπισε την εξέλιξη των ελληνο-ιταλικών σχέσεων κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στη Συνθήκη της Λωζάννης (1923), στο επεισόδιο της Κέρκυρας (1923), στην εδραίωση του ιταλικού φασισμού (1924), στις αποκλίσεις των δυο χωρών (Δωδεκανησιακό), και φτάνει μέχρι την εποχή της ελληνοϊταλικής φιλίας, με αποκορύφωμα την υπογραφή του ελληνοϊταλικού Συμφώνου, υπό τον τίτλο «Συνθήκη Φιλίας, Συνδιαλλαγής και Δικαστικού Διακανονισμού» στης 23 Σεπτεμβρίου 1928. Στη συνέχεια τα κεφαλαία δυο και τρία αναφέρονται στην αλλαγή στάσης της ελληνικής πλευράς μετά τις αρχές της δεκαετίας του 30. Η Ελλάδα, έγινε όλο και πιο ανήσυχη εξαιτίας του ιταλικού επεκτατισμού, ο οποίος στο τέλος οδήγησε στην πλήρη ρήξη των διμερών σχέσεων κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου.